Blog

Παναγιώτης Καλλιγέρης: o θρίαμβος του outsider
 

Παναγιώτης Καλλιγέρης: o θρίαμβος του outsider

Ξεκίνησε το Downhill πριν δύο χρόνια και ούτε μπορούσε να φανταστεί ότι θα κατακτούσε τόσο σύντομα έναν τίτλο. Ο Παναγιώτης Καλλιγέρης τα κατάφερε. Μάθε πώς...

Ο 17χρονος rider γεννήθηκε στην Αθήνα και από ηλικία 13 ετών ήρθε σε επαφή με το mountain bike και τα χώματα του Υμηττού. Ωστόσο ένας τραυματισμός στο ποδόσφαιρο τον έθεσε εκτός “μάχης” για ένα χρόνο και τον διευκόλυνε να πέσει με τα μούτρα στα video games. Η υποστήριξη του πατέρα του και της δραστήριας ομάδας του, των Gravity Freaks, τον έβαλαν και πάλι στη δράση και μετά από δύο χρόνια με πολύ ride και δυνατή προπόνηση ήρθε το αναπάντεχο! Μια νίκη στην κατηγορία Junior σε έναν από τους δύσκολους αγώνες της χρόνιας και τελικά ο τίτλος.

Πώς αισθάνεσαι για την κατάκτηση του τίτλου;
Είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος που μου συνέβη αυτό! Έκανα πολύ προπόνηση, πέρασα πολύ όμορφες στιγμές και τα κατάφερα. Και μάλιστα με τον πιο τρελό τρόπο, καθώς ισοβάθμησα με τον Νίκο Αρβανίτη, έναν πολύ καλό φίλο με τον οποίο προπονούμαστε μαζί, είμαστε στην ίδια ομάδα και τον εκτιμώ πολύ σαν αναβάτη.

Πως ξεκίνησε η πορεία σου στο downhill;
Με το DH ασχολούμαι δύο χρόνια. Όλα ξεκίνησαν σε ηλικία 13 ετών με ένα hardtail στους χωματόδρομους του Υμηττού. Αργότερα -κι ενώ είχα παρατήσει το ποδήλατο- είδα έναν φίλο με ποδήλατο downhill κι αυτό ήταν, κόλλησα. Ο πατέρας μου ανταποκρίθηκε αμέσως, μου αγόρασε ένα Kona Operator κι άρχισα να πηγαίνω στο “Μεσαίο” στον Υμηττό. Κάποιες φορές με πήγαινε ο πατέρας μου, άλλες πήγαινα μόνος μου και ανέβαζα το ποδήλατο σπρωχτό. Λίγο αργότερα ανακάλυψα την ομάδα Gravity Freaks και από τότε ξέφυγα. Άρχισα να πηγαίνω και σε άλλα μονοπάτια εντός και εκτός Αττικής και να εμπλουτίζω τις εμπειρίες μου, ενώ παράλληλα με κέρδισε αυτή η τρελοπαρέα. Με βοήθησαν πολύ να βελτιώσω την τεχνική μου και στη συνέχεια ήρθαν οι πρώτοι αγώνες όπου άρχισα να πιέζω τα όρια μου.

Στο άμεσο μέλλον φιλοδοξώ να αγωνιστώ στο Πανελλήνιο Κύπελλο, αλλά και σε αγώνες του εξωτερικού, ενώ ένα από τα μεγάλα μου όνειρα είναι ένα road trip με αυτοκινούμενο σε bikepark της Ευρώπης.

Την πρώτη σου νίκη την πήρες στο Tiger Trail στην Καλαμπάκα, μια από τις πιο δύσκολες πίστες στην Ελλάδα.
Μου άρεσε πολύ το μονοπάτι και πιστεύω ότι ταίριαζε στο οδηγικό μου στυλ. Από τις πρώτες καταβάσεις άρχισα να πιέζω πολύ, γι' αυτό και στις προπονήσεις της Παρασκευής πριν τον αγώνα είχα πέντε σκληρές πτώσεις. Δεν πτοήθηκα όμως και συνέχισα να προσπαθώ να βελτιώσω την ταχύτητα και τις γραμμές μου. Τελικά ήρθε η αναπάντεχη αυτή νίκη που μου έδωσε και την πρωτοπορία στη βαθμολογία. Εκεί ήταν που άρχισα να έχω μια ελπίδα ότι μπορεί να πάρω τον τίτλο.

Πόσο δύσκολο είναι να οδηγείς με το άγχος ενός τίτλου;
Από την αρχή της εβδομάδας πριν τον αγώνα είχα πολύ άγχος και σκεφτόμουν συνεχώς το μονοπάτι και πώς θα μπορούσα να κάνω έναν καλό χρόνο χωρίς την περίπτωση της πτώσης. Ευτυχώς υπήρχαν κάποιες στιγμές χαλάρωσης με την παρέα στο αγωνιστικό τριήμερο και πάλι όμως την ημέρα του αγώνα ήμουν πολύ σφιγμένος. Τελικά δεν έκανα το run που θα ήθελα και περίμενα με αγωνία στον τερματισμό να δω τι θα γίνει.

Πες μας γι' αυτές τις στιγμές!
Θυμάμαι να βρίσκομαι στον τερματισμό και να περιμένω την κατάβαση του Νίκου Αρβανίτη - δυστυχώς δεν αγωνίστηκε ο άλλος μου αντίπαλος Αναστάσης Αναστασίου λόγω τραυματισμού. Ο χρόνος του Νίκου ήταν πολύ καλός κι εκεί αγχώθηκα περισσότερο από ποτέ! Τελικά ισοβαθμήσαμε και πήρα εγώ τον τίτλο βάση κανονισμού. Ακόμη δεν το πιστεύω και περιμένω πως και πως την επόμενη σεζόν...

πηγή. redbull

 
giovas group