Blog

Parkour: Tο άθλημα που μεταμορφώνει την αστική αρένα
 

Parkour: Tο άθλημα που μεταμορφώνει την αστική αρένα

Τους συνάντησα στο κέντρο της πόλης, να κινούνται και να ελίσσονται ταχύτατα και θεαματικά- σα να χορεύουν στον αέρα όπως ξεπερνούσαν τα πολλαπλά επίπεδα και εμπόδια της. Έκαναν παρκούρ- “My city, my playground”, είναι το διεθνές του σύνθημα. 
Ο Παναγιώτης Αλμανλής και ο Αντρέας Μάσσιος είναι δύο από τους καλύτερους Έλληνες «παρκουράδες», ή πιο σωστά αθλητές του παρκούρ. Γιατί το παρκούρ, που στην αντίληψη πολλών είναι, ακόμα, καταχωρημένο σαν το θέαμα ανθρώπων που «πηδάνε από ταράτσα σε ταράτσα» είναι στην ουσία του κάτι λιγότερο εντυπωσιακό αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστικό- ένα σύγχρονο, αστικό εν τη γενέσει του άθλημα.
«Τα βιντεάκια με τις τούμπες στον αέρα και τα εκατομμύρια «κλικ» στο youtube διαρκούν μερικά δευτερόλεπτα. Πίσω τους υπάρχουν χιλιάδες ώρες επίπονης προπόνησης. Δεν είναι απλοϊκό, όπως νομίζουν πιτσιρικάδες, που βιάζονται να κάνουν κάτι «ουάου» και εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο», μου λένε.
Και οι δυο τους είναι εκπαιδευτές παρκούρ στο Athens Parkour Academy, το πρώτο γυμναστήριο παρκούρ στην Ελλάδα, έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που δημιούργησε πριν μερικούς μήνες ο Παναγιώτης στο Νέο Κόσμο. Μιλήσαμε στο πατάρι του γυμναστηρίου- στο «δεύτερο επίπεδο του χώρου» στη «γλώσσα» του παρκούρ.

(Παναγιώτης) 
Πως ξεκίνησε το παρκούρ;

Τη δεκαετία του ’80 στη Γαλλία, από κάποιους φίλους που απλώς παίζανε στη γειτονιά τους, στα προάστια του Παρισιού. Ήθελαν να δώσουν ένα όνομα σ’ αυτό που έκαναν και το ονόμασαν parkour, από ένα είδος στρατιωτικού αγωνίσματος δρόμου μετ’ εμποδίων, το Parcours du Combattant. Ο πατέρας του ενός (Raymond Belle) είχε διακριθεί σε αυτό και το εμφύσησε στο γιο του, David. Αυτός- και ο Sebastien Foucan- θεωρούνται οι δυο πρωτοπόροι. Στην πορεία του χρόνου το εξέλιξαν και προπονητικά.


Το παρκούρ από παιχνίδι της γειτονιάς πως έγινε άθλημα;
Και με την προπονητική- αλλά το ίντερνετ έπαιξε τεράστιο ρόλο, επιτάχυνε την καθιέρωσή του χωρίς να έχει γίνει επίσημο άθλημα.

Πλέον υπάρχουν πρωταθλήματα, διαγωνισμοί, έτσι δεν είναι;
Στο εξωτερικό διοργανώνονται πολλά events. Ξεκίνησαν από την Αγγλία γιατί εκεί ασχολήθηκε πολύς κόσμος. Οργανώθηκαν και γραφειοκρατικά και πλέον υπάρχουν διάφοροι διαγωνισμοί και τοπικά πρωταθλήματα, που οργανώνονται είτε από εταιρείες είτε από παρέες παιδιών.

Οι σπόνσορες έχουν μπει για τα καλά στο παρκούρ…
Η φάση με τις εταιρείες δεν είναι απαραίτητα καλή- γιατί συμμετέχοντας σε ένα τέτοιο πρωτάθλημα εμμέσως προωθείς και το προϊόν που το σπονσοράρει. Προσωπικά δεν θα ήθελα το παρκούρ να γίνει σαν το ποδόσφαιρο που έχει η μεγαλύτερη διοργάνωσή του έχει σπόσορα μια μπύρα. Να προωθεί ένας αθλητής ένα προϊόν που δεν «δένει» με τον αθλητισμό, για μένα αυτό είναι αντιφατικό.

Στην Ελλάδα πως ξεκίνησε;
Κι εδώ από πιτσιρικάδες στις γειτονιές. Κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Σήμερα υπάρχουν πολλοί καλοί αθλητές, όχι μόνο στην Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα. Και ο καθένας ξεχωρίζει σε κάποιο κομμάτι του παρκούρ- άλλοι στο πιο εντυπωσιακό, με τις τούμπες στον αέρα…, άλλοι στο πιο πρακτικό. Ο καθένας αναπτύσσει το στυλ του και όποιος φτάξει ένα δικό του στυλ θα γίνει και πιο γνωστός, αναγνωρίσιμος.

Αυτά τα δύο στυλ παρκούρ υπάρχουν;
Κυρίως, ναι. Το φαντασμαγορικό, το ενθουσιώδες και το πιο μινιμάλ, όπου πρέπει να κινηθείς στο χώρο όσο πιο τακτικά γίνεται, να είσαι γρήγορος και να φτάσεις στο στόχο σου, εξασκώντας την κίνηση του σώματός σου, μαθαίνοντας να περνάς τα εμπόδια. Τα νέα παιδιά εντυπωσιάζονται κυρίως από το θεαματικό στυλ, τις τούμπες (τα φλιπς), αυτά ζητάνε πρώτα να μάθουνε. Όσο μαθαίνουν το άθλημα και μεγαλώνουν ηλικιακά γίνονται πιο απλοί και ουσιαστικοί στις κινήσεις τους.

Οι διαγωνισμοί είναι όλοι ίδιοι;
Κυρίως δυο ειδών είναι κι αυτοί. Διαμορφώνονται κάποιες διαδρομές με εμπόδια και σκαλωσιές και αυτός που θα τις «βγάλει» στο μικρότερο χρόνο, ο ταχύτερος, κερδίζει- ή ο αθλητής έχει στη διάθεσή του μια πίστα και έναν ορισμένο χρόνο για να αυτοσχεδιάσει. Όπου «πίστα» μπορεί να είναι και ένας χώρος που ήδη υπάρχει, π.χ. ένα πάρκο με εναλλακτική αρχιτεκτονική.

Στο αστικό περιβάλλον ποια σημεία είναι περισσότερο επιθυμητά;
Θα σου πω παραδείγματα- η πλατεία Κολωνακίου, το Σύνταγμα, ο Εθνικός Κήπος, οι προαύλιοι χώροι στο ΟΑΚΑ ή το ΣΕΦ, το άλσος στην Αγία Βαρβάρα, η Πολυτεχνειούπολη… Θέλουμε χώρους με όσο περισσότερους τοίχους, σκαλοπάτια, μικρές ταράτσες και διαφορετικά επίπεδα.

Αντιδράσεις των περαστικών;
Ποικίλουν. Οι περισσότεροι απλώς σταματάνε για λίγο και παρατηρούν, ή περιμένουνε να κάνουμε κάτι θεαματικό. Κάποιοι, επειδή φοβούνται οι ίδιοι, μας λένε να σταματήσουμε, για να μας προστατεύσουν. Και υπάρχουν και αυτοί οι λίγοι που θέλουν να μας διώξουν γιατί τους χαλάμε την αισθητική.

Πως είναι μια προπόνηση παρκούρ;
Πρώτα απ’ όλα είναι διαφορετική αν μιλάμε για μάθημα οργανωμένου γκρουπ, ή αν απλώς «μαζεύονται» κάποιοι φίλοι «χαλαρά» και ο καθένας κάνει την προπόνησή του. Το οργανωμένο «μάθημα» μοιάζει με την προπόνηση κάποιας πολεμικής τέχνης, αλλά σε εξωτερικό χώρο. Γίνεται ζέσταμα που καθοδηγεί ο εκπαιδευτής, δουλειά σε συγκεκριμένες ασκήσεις και τεχνικές, όπως σε κάθε σπορ, και αποθεραπεία.

Ποιο είναι το κύριο προσόν κάποιου που θέλει να ασχοληθεί με το παρκούρ;
Η υπομονή. Και βασικότερα «μαθήματα» είναι οι προσγειώσεις, το roll- η τεχνική με την οποία απορροφούμε τους κραδασμούς μετά από μια μεγάλη πτώση- και οι τρόποι να υπερνικάμε τα εμπόδια.

Τραυματισμοί υπάρχουν;
Όπως σε όλα τα αθλήματα. Αλλά επικίνδυνο σαν άθλημα δεν είναι. Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο- στατιστικά αποδεδειγμένα οι τραυματισμοί εκεί είναι πιο συχνοί.

Εσύ είχες τραυματισμούς;
Έχω πέσει, έχω χτυπήσει, έμεινα 2- 3 μήνες εκτός «παρκούρ» αλλά δεν ήταν κάτι που με «πέταξε» στο κρεβάτι. Αν είσαι συνετός δεν είναι καθόλου επικίνδυνο.

Τι σε τράβηξε στο παρκούρ;
Αντιλαμβάνομαι μέσα από αυτό ότι το ανθρώπινο σώμα δεν έχει όρια. Εκπαιδεύομαι να ξεπερνώ προκλήσεις, γυμνάζω το σώμα μου αλλά σκέφτομαι συγχρόνως- τη διαδρομή που θα χαράξω στο δεδομένο χώρο, τις κινήσεις που πρέπει να κάνω για να περάσω τα εμπόδια μπροστά μου. Στο παρκούρ δεν υπάρχει στασιμότητα- η βελτίωση είναι καθημερινή. Δοκιμάζεις έναν τοίχο και δεν τον καταφέρνεις- την επόμενη φορά όμως καταλαβαίνεις ότι έγινες καλύτερος. Κι ας μην το κατάφερες πάλι, είσαι όμως πιο κοντά. Αυτή η αντίληψη της ατομικής βελτίωσης, μέρα με τη μέρα, δεν είναι τόσο εμφανής σε όλα τα αθλήματα. Βέβαια δε μπορείς ούτε να μάθεις ούτε να αγαπήσεις το παρκούρ βλέποντας βιντεάκια. Χρειάζεται καιρός. Και τριβή.

Και πως αποφάσισες να γίνεις εκπαιδευτής;
Η πρώτη μου προπόνηση, σαν εκπαιδευόμενος ήταν τον Φλεβάρη του 2008, στο Λονδίνο όπου ζούσα τότε. Αιφνιδιάστηκα από τη δυσκολία του προγράμματος από άποψη φυσικής κατάστασης- ήταν πολύ απαιτητικό. Και σκέψου ότι ήμουν ήδη αθλητής (και εκπαιδευτής) πολεμικών τεχνών. Το αγάπησα και επειδή μου άρεσε να διδάσκω, αντί για πολεμικές τέχνες συνέχισα με το παρκούρ. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα είδα ότι υπήρχε και ανάγκη για αυτό- πολλά παιδιά βγαίνουν στο δρόμο και προσπαθούν να μάθουν μόνα τους, σεβαστό, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι που θέλουν να «μπούνε» στο παρκούρ πιο μεθοδικά. Κι αυτό νομίζω είναι πιο σωστό, εκτός κι αν είσαι σίγουρος ότι ξέρεις τι κάνεις.

Εσύ υπάρχουν πράγματα που φοβάσαι να δοκιμάσεις στο παρκούρ;
Ακόμα δυσκολεύομαι με κάποια σημεία, ναι. Αλλά από την αρχή μπήκα στο πνεύμα του παρκούρ που τώρα διδάσκω- δουλεύουμε μεθοδικά το σώμα και τις κινήσεις μας και θέτουμε μακροχρόνιους στόχους. Σαν άνθρωπος μου αρέσει να βάζω τον εαυτό μου σε δύσκολες καταστάσεις- αλλά ακόμα υπολογίζω προσεκτικά τι κάνω, κυρίως τα ύψη και τα άλματα. Αυτά, ναι, ακόμη τα «φοβάμαι». Για να επιχειρήσεις ένα άλμα από ψηλά πρέπει να το ελέγξεις πολύ προσεκτικά και να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Πρώτα θα δουλέψεις εξαντλητικά τις κινήσεις στο έδαφος, με πολλές επαναλήψεις και σταδιακά θα ανεβάσεις το επίπεδο δυσκολίας, πριν πας ψηλότερα.

Τα βιντεάκια με τα άλματα από τις ταράτσες διαστρεβλώνουν το παρκούρ τελικά;
Παρεξηγείται το άθλημα. Τα βίντεο που συνήθως είναι δημοφιλή στο ίντερνετ είναι αυτού του είδους- γιατί αυτά θέλουν να δούνε οι περισσότεροι. Όμως, όσα φαίνονται στις σκηνές αυτών των βίντεο είναι το 1% της προπόνησης- γιατί δε θα ανεβάσεις στο ίντερνετ τις επίπονες, βαρετές κάμψεις αλλά το «τρελό» που έκανες. Το μποξ δεν είναι ένας αγώνας του Τάισον- είναι οι ατέλειωτες ώρες προπόνησης, υπομονής και προσπάθειας πίσω από αυτή την εικόνα. Κι αν θέλω να ασχοληθώ με το μποξ, δε θα προκαλέσω σε αγώνα τον Τάισον ή τον Ζαμπίδη… Ευτυχώς αυτοί δεν είναι άμεσα διαθέσιμοι, ενώ μια ταράτσα είναι. Και κάποιος πιτσιρικάς αυτό ενδέχεται να το παρεξηγήσει και να υπερβάλλει των δυνάμεων του, να εκτεθεί σε κίνδυνο.


(Αντρέας)
Πως ξεκίνησες;

Μέσω φίλων, είμαι 27 χρονών τώρα, στα είκοσι μου τότε. Από τον αθλητισμό μου άρεσε το μονόζυγο και το ποδόσφαιρο μέχρι τότε.

Ήσουν σπορ τύπος;
Ήμουν ο τύπος που από παιδί δεν τον βρίσκαν στο κρυφτό, δεν τον πιάναν στο κυνηγητό… Μου άρεσαν και οι πολεμικές τεχνες, προσπαθούσα μόνος μου διάφορα… (γελάει).

Και πως κόλλησες με το παρκούρ;
Πήγα να δω κάτι φίλους που ασχολούνταν κανά χρόνο τότε. Στην Πολυτεχνειούπολη πήγαμε, μη φανταστείς τίποτα ταράτσες. Έκαναν τα παιδιά στατικά άλματα, τους έβλεπα, δοκίμασα κι εγώ και κατάλαβα ότι άλματα που τους πήρε ένα χρόνο να τα κάνουν, τα έβγαζα αμέσως, είχα ήδη δύναμη στα πόδια. Έφαγα και κάτι σαβούρες από την πόρωση… (γελάει). Τον πρώτο χρόνο έκανα προπονήσεις μόνο το Σ/Κ λόγω δουλειάς, μετά πιο εντατικά.

Πως ήταν η προπόνησή σου τότε;
Έβγαινα Κυριακή πρωί και γύριζα σπίτι το βράδυ. Ήταν ωραία… Βρίσκαμε ένα κατάλληλο μέρος, κάναμε 2-3 ώρες προπόνηση, ήμασταν μεγάλη παρέα, άλλοι έφευγαν, κάποιοι έρχονταν αργότερα. Κάναμε διάλειμμα, τρώγαμε, «αράζαμε» και μετά ξανακάναμε προπόνηση. Είχαμε παθιαστεί, εξερευνούσαμε και την πόλη.

Το παρκούρ είναι μόνο της πόλης;
Και σε φυσικά τοπία γίνεται. Σε ποτάμια και δάση, με βράχους και δέντρα είναι επίσης εφικτό και γοητευτικό. Δοκιμάζουμε και σε τέτοια μέρη γιατί η φύση έχει κι αυτή «πίστες» παρκούρ. Όπως στην πόλη θα πιαστείς από έναν τοίχο, στο φυσικό περιβάλλον θα χρησιμοποιήσεις ένα δέντρο. Ξεκίνησε από την πόλη, αλλά γίνεται παντού το παρκούρ.

Εμπεριέχει φαντασία το παρκούρ;
Φυσικά. Ξεκίνησε από τα παιχνίδια μέσα στην πόλη, από τις προκλήσεις και τις κόντρες με τους φίλους. «Πηδάς από εδώ; Ή φοβάσαι;». Η παιδική φαντασία είναι αναπόσπαστο κομμάτι του. Και μέσω του παρκούρ αυτή η φαντασία οξύνεται περαιτέρω, διευρύνεται η όρασή σου σε κάθε τοπίο. Πριν από 7 χρόνια έβλεπα έναν τοίχο που προσπαθούσα να σκαρφαλώσω, τώρα στον ίδιο χώρο κάθε φορά βλέπω και καινούργια σημεία. Ανάλογα με την τεχνική και τις ικανότητές σου, εξελίσσεται και η φαντασία σου. Εντοπίζεις νέες διαδρομές γιατί αποτελούνται από σημεία και επίπεδα που μπορείς πλέον να φτάσεις και να υπερκεράσεις.

Μια διαδρομή στο παρκούρ πόσο μεγάλη μπορεί να είναι;
Εξαρτάται από την αντοχή του καθενός. Και το είδος της διαδρομής, την δυσκολία της φυσικά. Αλλά στο παρκούρ πρέπει να έχει δουλέψει πολύ ο αθλητής ώστε να μην τρέχει σφιγμένος απλώς για να περάσει το εμπόδιο, να μην είναι βιαστικός, να σκέφτεται τι κάνει και που θέλει να φτάσει. Κυρίως να παίρνει αναπνοές και να κινείται με ρυθμό. Οι περισσότεροι στο παρκούρ από το άγχος να μην χάσουν τα βήματα και να έχουν flow για να βγάλουν τη διαδρομή, ξεχνάνε να αναπνεύσουν.

Τι άλλο είναι πολύ σημαντικό;
Η ακρίβεια, το “precision”. Να προσγειώνεσαι με ακρίβεια και χωρίς να «ακούγεσαι», απαλά, για να προστατεύεις και τα γόνατά σου. Θέλει δουλειά κάποιων χρόνων για να το καταφέρεις. Και ξεκινάς από τα χαμηλά- από ένα «τετραγωνάκι» του πεζοδρομίου να φτάσεις σε ένα άλλο που όρισες. Μαθαίνεις να τοποθετείς το σώμα σου, να εστιάζεις και να πατάς σωστά.

Υπάρχουν άνθρωποι που βαριούνται και τα παρατάνε;
Οι περισσότεροι… Βλέπουν τα βίντεο, λένε «ουάου» και νομίζουν ότι θα ξεκινήσουν με αυτό που είδαν στο youtube. Με μηδενική εμπειρία δοκιμάζουν κινήσεις που θέλουν χρόνια- τραυματίζονται, απογοητεύονται… Τα πρώτα βήματα για κάποιους είναι βαρετά, ιδίως για πιτσιρικάδες που έρχονται πορωμένοι. Το πρώτο που θα ζητήσει ο εκπαιδευτής από κάποιον αρχάριο είναι να από ένα σκαλάκι να πηδάει στο επόμενο, 100, 200 φορές. Είναι πολύ κοινό κάποιος να αναρωτηθεί τι κάνει. «Εγώ ήρθα να κάνω παρκούρ», σκέφτεται, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι το παρκούρ έτσι ξεκινάει.

Τα μαθήματα στη σχολή τι περιλαμβάνουν;
Από απλά πράγματα μέχρι ακροβατικά. Τους χωρίζουμε σε ομάδες- κάποιοι κάνουν κάτι πιο δύσκολο, άλλοι πιο εύκολες ασκήσεις αλλά σε μια δεδομένη στιγμή της προπόνησης όλοι εκτελούν την ίδια άσκηση γιατί είναι χρήσιμο οι μαθητές να βλέπουν ο ένας τον άλλο και να μαθαίνουν όχι μόνο από τον εκπαιδευτή αλλά και μεταξύ τους. Είναι ατομικό άθλημα το παρκούρ αλλά μαθαίνεις καλύτερα στην ομάδα, άλλωστε το στοιχείο της παρέας που παίζει το έχει μέσα του.

Ηλικίες των μαθητών;
Από 8 χρονών μέχρι 40.

Μπορεί και ένας σαραντάρης;
Εννοείται, υπομονή να έχει μόνο. Και συνήθως οι μεγαλύτεροι είναι πιο συγκεντρωμένοι. Ένα παιδάκι βαριέται πιο εύκολα. Ο μεγαλύτερος σε ηλικία είναι πιο συνειδητοποιημένος, έχει υπόψη πόσο επίπονο θα είναι. Και του αρέσει ακόμα και αυτό. Σκαλί- σκαλί, 50 επαναλήψεις και χαμογελάει.

Στην Ελλάδα υπάρχουν τύποι που πηδάνε από ταράτσα σε ταράτσα, νομίζοντας ή όντως κάνοντας παρκούρ;
Τέτοιοι τύποι- και στην Ελλάδα- υπήρχαν και πριν το παρκούρ. Παιδιά που έβλεπαν κάτι στην τηλεόραση και ήθελαν να το μιμηθούν. Πόσο μάλλον τώρα που ανεβαίνουν στο διαδίκτυο εκατομμύρια βιντεάκια. Πιτσιρικάδες ανεβαίνουν σε ταράτσες για να «κάνουν παρκούρ» χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα. Όπως είχε γίνει στη Θεσσαλονίκη, που ένα παιδί έχασε τη ζωή του. Συμβαίνουν. Αλλά δεν πρέπει να προωθείται, ούτε να δυσφημείται έτσι το παρκούρ, να μη μας «παίρνει η μπάλα» όλους. Το ποδόσφαιρο είναι πιο άγριο, είσαι αντιμέτωπος με άλλους 11 και τρως κλωτσιές… Στο παρκούρ είναι στο χέρι σου αν θα τραυματιστείς ή όχι, επιλογή σου. Και τα ρίσκα που βλέπεις στα βίντεο, είναι ρίσκα προσωπικά του καθενός.

Βγάζουν χρήματα οι επαγγελματίες στο παρκούρ;
Κάποιοι, ναι. Από stunt σε ταινίες, διαφημίσεις. Οι περισσότεροι θέλουν μέσω των βίντεο που ανεβάζουν να γίνουν γνωστοί, και να κλείσουν συμβόλαιο με κάποιον σπόνσορα. Πλέον σε πολλές σειρές, όπως στο Green Arrow ή το Gotham, έχει παρκούρ, βλέπεις άλματα από ψηλά σημεία να εκτελούνται από τους κασκαντέρ με τεχνική παρκούρ. Στις σκηνές action αναγνωρίζεις τεχνικές του παρκούρ, ακόμα και ποιος συγκεκριμένος αθλητής είναι μπορείς να καταλάβεις.

πηγή: huffingtonpost.gr

 
giovas group